Nowego człowieka, który przypominać będzie bardziej zaawansowaną technologicznie maszynę, niż jednostkę stricte biologiczną. Hal 9000 - komputer pokładowy z filmu Kubricka – był najbardziej ludzkim z bohaterów. Bał się śmierci, starał się ukryć i zatuszować swoje błędy. W transhumanizmie „nowi ludzie” odwracają dążenie Hala - przy użyciu technologii ich człowieczeństwo w rozumieniu biologicznym schodzi na plan dalszy, na rzecz technologicznej nieśmiertelności.

Transhumanizm rozumiem jako ruch polityczny, kulturowy i intelektualny, który postuluje potrzebę i możliwość przezwyciężania ludzkich ograniczeń oraz poprawę kondycji i bytności człowieka przy pomocy nauki oraz technologii (w szczególności nanotechnologii, biotechnologii oraz neurotechnologii). Jednym z pierwszych transhumanistów był Nikołaj Fiodorow, który postulował teorię „chrześcijaństwa aktywnego”, którego celem nadrzędnym było doskonalenie się człowieka - szczególnie przy użyciu technologii.

„Skoro śmierć przyszła przez człowieka, to przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie” (1 Kor, 15, 21)

– specyficznie zinterpretowany cytat z Pierwszego Listu do Koryntian stał się niejako źródłem i rdzeniem tego światopoglądu. Fiodorow uważał, że technologia doprowadzi do radykalnego wydłużenia życia człowieka, jak również nieśmiertelności czy aktu wskrzeszania zmarłych. To człowiek, dzięki technologii, którą tworzy doprowadzi do powszechnej nieśmiertelności. Możemy pójść o krok dalej i powiedzieć: „Na początku była nazwa. Potem człowiek przyjął imię (...). Imię sieciowe jest samodzielną decyzją, w ciszy i samotności, w blasku wyświetlacza, świadomie; ten akt łączy się z początkiem zaistnienia rzeczywistości elektronicznej” (Sidey Myoo). Tak rozumiany transhumanizm prowadzi do tego, że wsparte technologią jednostki mimowolnie stają czymś na podobieństwo umysłu zanurzonego w kadzi, dla którego technologiczny interfejs staje się jedynym oknem na świat. Czy tak zdefiniowany człowiek przyszłości – człowiek transhumanistyczny - jest nadal człowiekiem?